» Dawna broń obuchowa podobna do buławy » Doskonały ptasi spiewak » Potocznie i wyzwisku » Nie służy w armii » Taternickie kolce » Rod wojowniczy kobiet » Wypowiedż na stronie » Niebezpieczny oręż byka » Donosi na innych » Ważny w brydżu » Uszczelnian przewa » Ogrodzenie z kołów » Uszczelnian przerwa » Odżucenie Wekier używają zazwyczaj kapłani. To masywna broń obuchowa, podobna do maczugi, ale zadająca poważniejsze obrażenia. Kij. To prosta broń, ale w rękach dobrze wyszkolonego wojownika, niezależnie czy jest nim mag czy paladyn, kij może rozgromić każdego wroga. Kusza Gracze mogą wybierać spośród wielu różnych broni, a po wykonaniu tej czynności polować na różne stworzenia. To powiedziawszy, wskoczenie do gry w ciemno może być nieco stresujące, jednak mamy Cię pod ręką. Bez zbędnych ceregieli, oto nasze typy dla Najlepsza broń w Monster Hunter teraz. 5. Lekki Bowgun Z Wikipedii, wolnej encyklopedii. Wekiera broń obuchowa miażdżąca będąca odmianą maczugi na drewnianym lub metalowym stylisku z metalową głowicą nabijaną ostrymi kolcami . Polsce rodzaj wekiery nazywany był popularnie: nasieka, nasiek, nasiekaniec, siekaniec, siekanka. Zygmunt Gloger Encyklopedii staropolskiej tak o niej pisał: . Z Wikipedii Buzdygan Broń obuchowa – ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu. Wyróżnia się dwa rodzaje broni obuchowej: broń obuchowa miażdżąca, np. pałka, maczuga, wekiera, buława, buzdygan, młot bojowy, cep bojowy, kiścień broń obuchowo-sieczna, np. topór, siekiera, nadziak, czekan, bałta [edytuj] Historia Broń obuchowa jest uważana za najstarszy rodzaj broni używanej przez człowieka. Pierwszymi jej egzemplarzami był kamień – pięściak (będący jednocześnie bronią miotaną) oraz prymitywna maczuga - kawał drewna lub duża kość. W neolicie pojawiła się maczuga nabijana krzemieniami oraz kamienne topory i młoty. Kolejne udoskonalenia broni obuchowej związane są z odkryciem obróbki metali: powstają brązowe a następnie żelazne topory i buławy, maczugi nabijane metalowymi ćwiekami. W tym okresie pojawią się broń sieczna, jednak prostsza w budowie i znacznie tańsza broń obuchowa pozostaje najpopularniejszym rodzajem broni białej w starożytności. W średniowiecznej Europie nastąpił prawdziwy rozkwit broni obuchowej ze względu na jej dużą skuteczność. Używane były przybyłe ze Wschodu buzdygany i buławy, pochodzące od maczug wekiery oraz wywodzące się z narzędzi użytkowych cepy i młoty bojowe. Główną zaletą tego typu broni był fakt, że miękkie pancerze (kolczugi, brygantyny, karaceny i inne) stanowiły słabą osłonę przeciwko miażdżącym ciosom. Skuteczniejsze okazały się dopiero późnośredniowieczne, sztywne zbroje płytowe, co zaowocowało z kolei wzmożonym rozwojem broni obuchowo-siecznej. Powstały najróżniejsze odmiany toporów oraz ich pochodne: czekany i nadziaki. Od XV-XVI wieku broń obuchowa zaczyna zanikać. Rozpowszechnienie broni palnej spowodowało stopniowe wycofywanie z użytku zbroi, przez co broń obuchowa stała się niepotrzebna, a do tego bardzo nieporęczna w starciu z lekka bronią sieczną, taką jak rapier czy szpada. Broń miażdżąca przestała mieć znaczenie wojskowe z końcem średniowiecza, choć nadal używana jako broń chłopska podczas powstań do XVIII a nawet XIX wieku. Niektóre rodzaje broni obuchowej (buława, buzdygan) przekształciły się w oznaki władzy wojskowej. Nieco dłużej służyła w wojsku broń obuchowo-sieczna. Topory (mniejsze i lżejsze niż te średniowieczne) były na wyposażeniu armii europejskich do XVII-XVIII wieku ze względu na swą uniwersalność: możliwość stosowania nie tylko jako broń ale i jako narzędzie przy pracach saperskich. W dzisiejszych czasach, mimo całkowitego wycofania broni obuchowej z zastosowań militarnych, niektóre jej egzemplarze (np. pałka policyjna, pałka teleskopowa, nunchaku, kastet itp.) nadal stosowane są do walki. Cytuj Broń Drzewcowa i Obuchowa HALABARDAKasper DenhoffHalabarda - dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Na 2,5-metrowym drzewcu osadzone było ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z konia. Od XVI w. używana przez straż pałacową i miejską. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą była podstawową bronią wczesnej armii szwajcarskiej od XIII wieku, następnie rozprzestrzeniła się także na inne kraje, w dużym stopniu ze szwajcarskimi wojskami nieprzydatności bojowej, halabardy są wciąż obecne, chociaż jedynie jako broń reprezentacyjna (np. Gwardia Szwajcarska) Różne typy halabard Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:08 ANGON, BERDYSZ i CEP BOJOWYKasper DenhoffAngon - włócznia germańska, wzorowana na rzymskich oszczepach miał niewielki grot z zadziorami osadzony na żelaznym trzpieniu, z tuleją. Mierzył ok. 2 m. Obok siekierki typu "franciska" najbardziej charakterystyczna broń plemienia (łac. barducium - siekierka) to broń drzewcowa. Ciężki, szeroki topór o zakrzywionym ostrzu i długim drzewcu (ok. 1,8 m), zdolny zmiażdżyć zbroje. Używany przez piechotę do walki z jazdą w XVI i XVII wieku. W Polsce w 1674 Jan III Sobieski wprowadził w wojsku polskim zmodyfikowany berdysz mały o długości ok. 120 cm, używany także jako podpórka (forkiet) podczas strzelania z muszkietu. Znany był już w starożytności, ale rozpowszechniać zaczął się w średniowieczu w XIV wieku (Europa Zachodnia).Cep bojowy - broń drzewcowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią łańcuchem. Używana przez piechotę do XVI wieku. Często wykorzystywana w powstaniach chłopskich w XVII na rysunku dębowy cep był używany do XVII wieku przez mieszczan do obrony murów miejskich. Miał on dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm. Bijak długości 70 cm był zestrugany na kształt ośmiokątny i wzdłuż całej długości okuty czterema stalowymi sztabkami. Każda z nich była przytwierdzona do bijaka dwunastoma ćwiekami. Duże łby tych ćwieków zwiększały siłę rażenia cepa. Dzierżak był podobnie okuty na górnej połowie swej długości. Gęzwa (ruchome połączenia dzierżaka z bijakiem) cepa bojowego była wykonana z Chinach używano podobnej broni zwanej samjiegun (trzyczęściowy kostur, po japońsku sansetsukon - 三節棍), wykonanego z trzech drewnianych części (od 60 cm do blisko metra) połączonych krótkim łańcuchem (ok. 6 cm). Dzisiaj naucza się walki takim cepem w wielu szkołach wushu (kung-fu) na całym świecie. Również w Japonii i Okinawie stosowano cepy bojowe - nunchaku. Najczęściej składało się ono z 30-centymetrowych pałek połączonych łańcuchem lub sznurem. Istniały też różne inne wersje, np. z czterema pałkami, z jedną krótszą itp. Obecnie walki tymi typami broni naucza się w sztuce walki innych językach często nie ma rozróżnienia między cepem bojowym a kiścieniem. Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:13 BUZDYGANKasper DenhoffBuzdygan (tur. bozdogan - pałka) broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Dlatego na Rusi znany był również jako "sześciopiór". Pióra miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. Trzonek był drewniany, drewniany okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz używane były w Europie od X do XV w., zarówno przez piechotę jak i jazdę. W Polsce od XVI do XVIII wieku stanowił oznakę władzy oficerskiej rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych – były wtedy zwykle bogato zdobione, z zaokrąglonymi Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:25 BUŁAWA i PIERNACZKasper DenhoffBuława (słowo pochodzenia tureckiego) jest bronią obuchową, udoskonaloną formą kościanej lub drewnianej maczugi. Wywodzi się ze Wschodu i do późnego średniowiecza była używana do unieszkodliwiania przeciwnika, który osłonięty był tylko wątłym pancerzem (np. kolczugą). U kresu epoki rozpowszechniły się sztywne zbroje płytowe, które sprawiły, że buława stała się tylko oznaką władzy wojskowej (w Polsce – hetmańskiej (XVI-XVIII wiek) lub marszałkowskiej (XX wiek). Buława posiada głowicę w kształcie kuli lub gruszki – rodzaj buławy lub buzdyganu wykonanego ze srebra lub żelaza i zakończonego piórami. Dawniej stanowił symbol władzy u starszyzny kozackiej na Zaporożu. Odgrywał także funkcję listu żelaznego zapewniającego posiadającej go osobie swobodny przejazd i ... 3640, Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 18:29 Adam Brzezina Winiarski Buława, oznaka władzy Hetmańskiej Buzdygan, oznaka władzy namiestników, rotmistrzów i pułkowników. Obecnie w Wojskach Koronnych i Litewskich oznaka godności generalskiej. Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Jerzy Iwo Radziwiłł » 12 gru 2010, 19:43 Adam Brzezina Winiarski Buzdygan mosiężny z ukrytym w trzonie sztyletem z pierwszej połowy XVII wieku Buzdygany Rotmistrzowskie Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 19:45 Kij bojowyNajprostsza odmiana broni drzewcowej o różnej długości, od kilku cm do 2,5 metra. Kij bojowy nie posiadał grotu, końce miał naturalne lub specjalnie dla celów walki spreparowane, czyli zaostrzone, pogrubione lub okute metalem. Kij bojowy był chętnie wykorzystywany jako broń przez ludność cywilną, wędrowców, mnichów, a nawet przez straże miejskie, szczególnie w sytuacjach, gdy użycie broni ostrej było niewskazane lub zabronione. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 19:53 GoedendagBroń służącą do walki wręcz. Składała się z drewnianego trzonu o długości do 150 cm rozszerzającego się ku górze, co nadawało mu kształt maczugi. Okuty na szczycie żelazną obręczą a jego zwieńczenie stanowił masywny metalowy szpikulec najczęściej o przekroju kwadratu. Goedendag najlepiej sprawdzał się w walce defensywnej. Rząd uzbrojonych w goedendagi piechurów stojących za pikinierami mógł decydować o zwycięstwie. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 20:09 PikaDawna broń drzewcowa piechoty, używana przede wszystkim przeciwko kawalerii. Piki osiągały 5,5 - 6 metrów długości. Drzewce zakończone było metalowym grotem, co zwiększało skuteczność w boju. Pikinierzy, których główną broń stanowiła pika, byli również uzbrojeni w szpady lub inną krótką broń białą, ze względu na niewielką przydatność piki w bezpośrednim bitwy pikinierzy byli na ogół zgrupowani w zwarte czworoboki, co zapewniało większą efektywność działania. Po wynalezieniu muszkietu pikinierzy stali się osłoną dla formacji wyposażonej w tę broń. Piki były w powszechnym użytku od czasów średniowiecza aż do XVII wieku, gdy wzrost zasięgu oraz skuteczności ognia prowadzonego z muszkietów z zamkiem skałkowym i armat spowodowały, że piki stały się mało użyteczne. W XVIII wieku piki zniknęły z pól bitew. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 Cytuj Re: Broń Drzewcowa i Obuchowa przez Henryk Mikołaj Hrychowicz » 24 mar 2015, 20:33 GizarmaBroń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra, zdobionym często w późniejszym okresie chwostem u nasady żeleźca. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, z długim, poziomym szpikulcem po tępej stronie oraz dwoma kolcami sterczącymi na boki. W końcowym okresie średniowiecza i w czasach późniejszych żeleźce uległo znacznym modyfikacjom, pozostał skierowany wprost ku górze ostry grot, poniżej niego znajdował się sierpowaty hak, a pod nim, po przeciwnej stronie kolec skierowany w bok. Przy nasadzie żeleźca znajdowały się kolejne dwa kolce, skierowane w przeciwne strony. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię). Gizarma pojawiła się w XI wieku we Francji, potem w Anglii. W XV wieku rozpowszechniła się w Europie Zachodniej, w Polsce używana wyłącznie przez piechotę gdańską. Później wyszła z użycia bojowego, stając się, podobnie jak halabarda i glewia, bronią paradną, aby w XVII wieku zaniknąć zupełnie. Zmarły Posty: 3417Dołączył(a): 15 sty 2015, 08:12Lokalizacja: HaliczMedale: 11 kuchnie na wymiar kalwaria zebrzydowskaPowrót do Muzeum Wojska Kto przegląda forum Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 0 gości Broń obuchowa translations Broń obuchowa Add blunt weapon Średniowieczna broń obuchowa z ziem Polski. Maczugi, buławy, kiścienie i cepy Medieval blunt weapons from Poland. Clubss, maces, kisciens and flails. Średniowieczna broń obuchowa z ziem Polski. Maczugi, buławy, kiścienie i cepy Medieval blunt weapons from Poland. Clubss, maces, kisciens and flails. Glosbe Usosweb Research – Ten twój trening to jakieś walki ninja z bronią obuchową? “Your training, is it the ninja stuff with a cane sword?” Literature Można ich użyć samodzielnie lub po to, by wzmocnić cios zadawany bronią obuchową. They can be used alone, or to augment the blow of a blunt weapon. Literature Niektóre dziewczyny lubią broń obuchową. Zdjęła ze ściany ciężki nóż, zważyła go w ręku – mógł służyć równie dobrze jako broń obuchowa i sieczna. She took the heavy knife from the wall, weighed it in her hand—it was as much an ax as it was a weapon for stabbing. Literature Można go umieszczać na dowolnej tępej broni obuchowej. It can be placed onto any blunt weapon. Literature Byli jak broń obuchowa, a ich podstawową techniką był atak frontalny. They were a blunt weapon, and their basic technique was the frontal attack. Literature Tymczasem większość z nich uzbrojona była w miecze, a miecz to nie broń obuchowa. Instead they mostly used swords, and a sword is not a beating weapon. Literature tmClass Broń sieczna i obuchowa, Przyrządy do samoobrony i Noże Edged and Blunt Weapons, Self-Defense Implements, and Knives tmClass ParaCrawl Corpus + nowe umiejętności (długie ostrze, krótkie ostrze, topór, broń obuchowa, średni pancerz) + new skills (long blade, short blade, axe, blunt, medium armor) ParaCrawl Corpus Topory, sztylety, przedmioty trzymane w drugiej ręce, kastety, broń obuchowa, tarcze, miecze Weapon types Axe, Dagger, Held In Off-hand, Fist weapon, Mace, Shield, Sword ParaCrawl Corpus Miej ze sobą co najmniej jedną broń obuchową. Have at least one blunt damage weapon equipped. ParaCrawl Corpus Broń przypominająca zwykłą pałkę zostanie oznaczona jako broń obuchowa. For example, a replica similar to a batoon will be marked as a blunt weapon. ParaCrawl Corpus To umiejętność walki broniami obuchowymi takimi jak pałki, buzdygany, kije i młoty. It covers blunt weapons such as clubs, maces, staves and hammers. ParaCrawl Corpus Wpływy południowe na omawianym obszarze, podobnie jak w przypadku późnośredniowiecznej broni obuchowej, widoczne są na przykładzie charakterystycznych form kordów występujących tylko na terenie Republiki Czeskiej, Słowacji i Śląska. The southern influence can be observed on the basis of the characteristic forms of falchion from the Czech Republic, Slovakia and Silesia. ParaCrawl Corpus Jest to broń typowo obuchowa i przeznaczona jest do zadawania takich właśnie obrażeń. This is typically Blunt weapon and is designed to inflict just such injuries. ParaCrawl Corpus Stosunkowo niewielką grupę obiektów stanowi broń drzewcowa, obuchowa i miotająca. A relatively small group of objects are pole, cleaving and ranged weapons. ParaCrawl Corpus Wrażliwe na boską broń i obuchowe obrażenia. Weak to divine weapons and strike damage. ParaCrawl Corpus Bohater ma w ekwipunku wiele rodzajów broni, w głównej mierze białej i obuchowej, rzadziej palnej. The hero has many types of weapons in his inventory. These mainly melee weapons, cold and blunt. ParaCrawl Corpus The most popular queries list: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M buława (język polski)[edytuj] wymowa: IPA: [buˈwava], AS: [buu̯ava] ​?/i znaczenia: rzeczownik, rodzaj żeński ( krótka laska zakończona ozdobną gałką, będąca dawniej symbolem władzy hetmańskiej, obecnie oznaką władzy marszałkowskiej[1] ( urząd, godność, władza, których zewnętrzną oznaką jest buława ( ( wojsk. broń obuchowa składająca się z trzonu zakończonego ciężką gałką[1]; zob. też buława w Wikipedii odmiana: ( przykłady: ( Za oznakę rangi dano mu dubeltowy haft jeneralski, a na szlifach dwie buławy hetmańskie złożone na krzyż[2]. składnia: kolokacje: synonimy: antonimy: hiperonimy: hiponimy: holonimy: meronimy: wyrazy pokrewne: rzecz. zdrobn. buławka ż związki frazeologiczne: etymologia: булава[3] uwagi: tłumaczenia: angielski: ( mace hiszpański: ( bastón m nowogrecki: ( ράβδος ż źródła: ↑ 1,0 1,1 1,2 Hasło „buława” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN. ↑ Maurycy Mochnacki, Powstanie narodu polskiego w r. 1830 i 1831, t. 3-4, nakładem Zygmunta Schlettera, Wrocław 1850, s. 222 ↑ Hasło „buława” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.

broń obuchowa podobna do buławy